მართალია, დავით ქაცარავა პოპულა­რული სპორტის წამყვანობით გახდა, მისი პროფესიების არეალი გაცილებით ფართოა, ვიდრე ერთი ტელეწამყვანის კარიერა. განათლებით იურისტი, დავი­თი მცირეხნიანი მუშაობის შემდეგ მი­ხვდა, რომ ეს მისი საქმე არ იყო და 2001 წელს ბანკირად გადაკვალიფიცირდა. მერე იყო ბანკში მუშაობის შვიდწლია­ნი გამოცდილება. იყო ცვლა და ზრდა, როგორც ბანკების, ისე პროფესიული საფეხურების. ბანკი პროკრედიტი, რე­სპუბლიკა, სახალხო… საბანკო კარი­ერის ბოლო ეტაპი საქართველოს ბანკი იყო. მერე წამოვიდა და უკონკურენტო გაყიდვების კომპანია (ნოუჰაუ) დააა­რსა, რომელიც გაყიდვების მენეჯმენტს ნებისმიერ ორგანიზაციას უწევს.

ჯომარდი

ჯომარდობა ბავშვობიდან მი­სი ოცნება იყო. სათავგადასავ­ლო გადაცემებში რომ ხედავდა, როგორ ეშვებოდნენ მდინარეე­ბზე, ეს მხოლოდ მიუღწეველი ეგონა. 2003 წელს ეს ოცნება აუხდა.

„მეგობარმა მითხრა, ვიპო­ვე ადამიანი, რომელსაც ნავები აქვს და არაგვზე ეშვებაო. ჩემი ნათლობა ჯომარდში ფასანა­ურში დაშვებით მოხდა. 2 ივნი­სი იყო. დაშვება გავრისკეთ და ისე შემიყვარდა, ვიგრძენი, რომ სპორტის ეს სახეობა უკვე ჩემი იყო. პირველი შეგრძნება – სტიქ­იასთან ბრძოლაში შესვლა იყო. იმ დღიდანვე შევარჩიე პოზიცია და დღემდე ნავში იმ პოზიცი­აზე ვზივარ. ეს არის ყველაზე ექსტრემალური ადგილი, წინა სკამი. რუსულად პირველ ორ ადგილს „ზაგრიბნოი“ ჰქვია. პი­რველი შედიხარ წყალში, უყურ­ებ წყლის და ქაფის კედელი წინ როგორ გხვდება. ისე ჩავერთე, ორი წელი შაბათ-კვირა არ გა­მომიტოვებია. ჯომარდობის ტურში მონაწილეობის მისაღე­ბად საკმაოდ დიდი ფული დავხ­არჯე. ფული ასევე მეორე ტა­იმზე იხარჯებოდა, რომელშიც აუცილებლად ქეიფი შედიოდა. მივხვდი, რომ უკვე უფრო მე­ტი უნდა გამეკეთებინა, ვიდრე უბრალო გატაცება იყო. თანაც ამასობაში იმდენი ადამიანი „მო­ვწამლე“ ჯომარდით და იმდენი დამყავდა ტურისტულ ლაშქრო­ბებში, რომ ბოლოს და ბოლოს გადავწყვიტეთ, ფედერაცია შე­გვექმნა.“

ჯომარდელთა კავშირი 2006 წელს შეიქმნა. პირველად არ­ ასერიოზულად უყურებდნენ დათოს და მისი მეგობრების გადაწყვეტილებას. კავშირი ფე­დერაციად ერთი წლის შემდეგ გადაკეთდა და სამ წელიწადში სერიოზულ წარმატებას მიაღ­წიეს. ხალხს ძალიან შეუყვარდა სპორტის ეს სახეობა. ჩატარდა შეჯიბრებები. შარშან მსოფლიო ჩემპიონატზე, ბოსნია-ჰერცოგ­ოვინაში მიიღეს მონაწილეობა, წელს ჰოლანდიაშიც არიან მი­წვეულნი.

„იცით, რას მივაღწიეთ? ყო­ველ წელს ხომ იმატებს ჯომა­რდობის შესწავლის მსურვე­ლების რიცხვი და შარდენზეც მიდის „სვეტსკაობა“

– „გუშინ იყავი ჯომარდზე? ხო, რა მაგა­რია!“ თემა შევაგდეთ:)

ამანაც დიდი გავლენა იქონია ჯომარდ­ის განვითარებაზე. პრესტიჟუ­ლი სპორტის სახეობა გავხად­ეთ, თან სპორტია, თან გართობა და ეგზოტიკაა. როდესაც ნავში ჯდები, სხვა შეგრძნებები ჩნდე­ბა. ყველა ერთმანეთზეა დამო­კიდებული. ერთმა შეცდომამ შეიძლება სერიოზული ექსცესი გამოიწვიოს. არ მეშინია იმის თქმა, რომ დიდ შედეგს მივაღწ­ევთ. წარმატებაა ის, რომ მსოფ­ლიო ჩემპიონატზე ვიყავით და გამოცდილება მივიღეთ. ოთხწ­ლიანი პრეზიდენტობის შემდეგ სამეთვალყურეო საბჭოს წევრი ვარ. თავგადასავალი, რომელმაც ჩემს ჯომარდულ მსოფლმხედვ­ელობაზე დიდი გავლენა იქონია, 2003 წელს გადამხდა.

არაგვზე ჯომარდობის ერთთვიანი გამო­ცდილების შემდეგ, მე და ჩემს მეგობრებს „ყურშა გაყოყოჩდა“ დაგვემართა. ჩავთვალეთ, რომ კალმახები და ორაგულები ვა­რთ, თერგზე წასვლა მოვინდომ­ეთ. თრუსოს ხეობაში დავეშვით. სხვათა შორის, ჯომარდზე პი­რველი სიუჟეტი მაშინ გაკეთდა. მოვდივართ და ვხედავთ, რასთ­ანაც გვაქვს საქმე, მაგრამ უკან ხომ არ დავიხევთ?! ტალღების სისწრაფეს რომ ვუყურებთ, ად­რენალინი „გვასხამს“, გაგიჟე­ბულები ვართ. მივუახლოვდით ერთ კანიონს და გავჩერდით, ძალიან სახიფათოდ გამოიყურ­ებოდა. გადავწყიტეთ საკუთარ თავთან გვებრძოლა. სამი ადამ­იანი უზარმაზარ მორევში ჩავც­ვივდით – მე, რომელიც თერგს ვეფერებოდი, ჩემიანი ხარ თე­რგო-მეთქი, მეგობარი, რომე­ლიც ადრენალინის გამოყოფას გინებით ახდენდა და მეორე მეგობარი, რომელიც არც იგინ­ებოდა და არც ეფერებოდა. ამ მესამემ მუხლი დაიზიანა, ვინც აგინებდა ისე დაილეწა, რომ ხუ­თი წელი აღარ უჯომარდია, მე, რომელიც თერგს ვეფერებოდი, მდინარიდან ნაკაწრის გარეშე გამოვედი. მორევში თერგმა რა­მდენჯერმე რომ დამატრიალა, მივხვდი, რას ეჯიბრები ბიჭო, ნაფოტი ვიყავი და სტიქიასთან შედარებით ჩემი გამოცდილ­ება და სულისკვეთება არაფერი იყო.

მას შემდეგ მე და ჩემი გუ­ნდი ნავში ჩაჯდომამდე ლოცვ­ას ვამბობთ და ამის შემდეგ ვა­ნდობთ მდინარეს ჩვენს სიცო­ცხლეს. ვამბობთ, რომ მდინარე ჩვენი ძმაა და თერგის მორევის გამოცდილების მერე აღარ ვე­ჯიბრებით. ცხოვრებისეული გამოცდილებაც მივიღე.“

ჯომარდს ჰიმნიც აქვს, მუ­სიკა მიშა მდინარაძემ, ტექსტი კი რატი ამაღლობელმა დაწერა.

„სიცოცხლე თითქოს მდინარეს ჰგავს, ძლიერი მართავს ნავს“მღერიან ჯომარდელები.

„ჩვენ ჯომარდს მხოლოდ ნიჩბის მოსმას არ ვეძახით, ჩვ­ენთვის ჯომარდი ცხოვრების წესია. ჯომარდელია ყველა ის ადამიანი, ვისაც უყვარს ბუნე­ბა. ეს სპორტი ქართულ ბუნე­ბასთან ძალიან ახლოსაა. ჯომა­რდელს „კაი ტიპებს“ ვეძახით.“ დავითმა თავისი ცოლი, სო­ფო ხაჭაპურიძეც აქტიური ჯო­მარდელი გახადა.

„ფიზიკურად ჯანზე არ არის, მაგრამ ეტყობა, დიდი შინაგანი ენერგია აქვს და ვფიქრობ, მიმტკიცებს, რომ მა­გარი ჯომარდელია. ნავში რომ ჯდება, წყალს აქაფებს. ვიცი, სოფო, რომ მაგარი ხარ! შა­რშან ორსულიც აპირებდა ნავში ჩაჯდომას, ძლივს გა­ვაკავე. ჩემპიონობა უნდა. ახლა ქალთა გუნდი უნდა ჩამოაყალიბოს. მისთვისაც ცხოვრების წესად იქცა და ჩემპიონატების ორგანიზება­ში ყოველთვის ჩართულია.“

სიყვარული

მათი სიყვარულის ისტო­რია 12 წლის წინ, აუზზე და­იწყო. სოფო ხაჭაპურიძე მისი ბავშვობის მეგობრის დაქალი აღმოჩნდა. დათო 21 წლის იყო, სოფო – 18-ის.

„იმდენად ბავშვური იყო, 13 წლის მეგონა. შევწუხდი და თავს ვეკითხებ­ოდი, დავით, რა გჭირს, ბავშ­ვებს დაერიე-მეთქი? მოკლედ, აუზზე საუბარში გავარკვიე ყველაფერი. სოფო კონსერვა­ტორიაში ფორტეპიანოზე აბ­არებდა, მე ვოკალის განხრით კონსერვატორიის მეორე კუ­რსის სტუდენტი ვიყავი. სასწ­ავლებელიც დაემთხვა… ძალიან მომეწონა და ვიფიქრე, მორჩა ამ გოგოს ამბავი-მეთქი. შეყვარებულობის პერიოდი შვიდ წელს გაგრძელდა. მერე მარტო ავედი სოფოს მშობლებთან და ხელი ვთხოვე.

„ჩემი მეუღლისთვის არას­ დროს მითქვამს და ახლა ვამბ­ობ, პირველად „პრაიმტაიმში“, რომ მისი მადლიერი ვარ, შეყვ­არებულობის პერიოდი ასე რომ გავატარეთ. მთელი ეს პერიოდი სიგიჟეებით არ იყო სავსე? ერ­თხელ ბაკურიანში ჩემს და-ძმ­ასთან ერთად ვიყავი. დათო მა­შინ ბათუმში მუშაობდა. ტელე­ფონით რომ ველაპარაკებოდი, მატარებლების ხმა მესმოდა, ვეკითხებოდი, სად ხარ-მეთქი. მატყუებდა, პორტში ვარ, იქა ვარ, აქა ვარო და უცებ ამომად­გა ბაკურიანში.

დათო: – ერთხელ ტელეფო­ნით მაგრად ვიჩხუბეთ. მაშინაც ბათუმში ვმუშაობდი. ღამით სამ საათში ჩამოვედი თბილისში. დავურეკე, ჩადი ეზოში, ვიღა­ცას რაღაც გამოვატანე-მეთქი. ჩამოვიდა და მე დავხვდი…“

ლამაზ წყვილს ორი შვილი – ოთხი წლის მიხეილი და სამი თვის ქეთევანი ჰყავს. მამა, მი­ხეილის ჯომარდობაში ჩართვას, უკვე ზაფხულიდან აპირებს.

ტელევიზია

დათო კასტინგზე მეგობა­რმა მიიყვანა. ერთი-ორი კვირა წაივარჯიშე და ეთერში დაგს­ვამთო.

„დარწმუნებული ხართ, რომ მართლა შეიძლება ჩემი ეთერში დასმა-მეთქი? არანაი­რი გამოცდილება არ მქონია. ექსტრემი მიყვარს და ჩემი პი­რველი ეთერიც ექსტრემით და­იწყო. დავჯექი და სუფლიორზე უცებ ტექსტი წაიშალა. ყურში მესმის – ვაიმე! შემთხვევით ამ­ობეჭდილი ტექსტი მედო წინ და მივხვდი, რომ რამე უნდა მექნა. ფურცლიდან კითხვა სუფლიო­რზე კითხვით გავაგრძელე. ბო­ლო გვერდზე რომ გადავედი, აღმოვაჩინე, რომ ერთსა და იმ­ავე წინადადებას უკვე მესამედ ვკითხულობდი. თერგი გამიმე­ორდა ეთერში! ახლა ან შეიძლე­ბა ბიზნესგადაცემა წავიყვანო ან გადაცემა ექსტრემზე, რაც გულით და სულით მინდა, სა­დაც წამყვანი თვითონ იქნება ჩართული ყველა აქტიურ ექ­სტრემში. ისე, კინოთი უფრო მოვიწამლე. აქაც აუხდენელი ოცნება ამიხდა.“

„მასიურ სცენებში მეც გა­დამიღეს. ამჟამად ამ ფილმის პიარით ვარ დაკავებული. მი­ნდა კარგი შედეგი ჰქონდეს და დარწმუნებული ვარ, ასეც იქნე­ბა“- ამბობს სოფო.

ავტორი: თამარ გონგაძე.

(გაზეთი “პრაიმტაიმი” N49(4)-ის არქივიდან 2010 წ.)