ავტორი:დეა თავბერიძე

„არაფერი არ მჭირდება, მაგრამ თუ დედაჩემი ინდომებს ლობიო და ჭადის ფქვილი გამომიგზავნოს, ვაითუ შიმშილით არ მოვკვდე“ – სერგო ზაქარიაძემ ეს სიტყვები ძმას დაუბ­არა და ზესტაფონიდან თბილისში გაიპარა…

მეგობრის გასა­ცილებლად მისულმა, თითქოს დაძრული მატარებლიდან ჩა­მოსვლა ვერ მოასწრო, მაშინ 14 წლის იყო… მანამდე, სადგ­ურზე განცხადებაში ამოიკითხა, რომ თბილისის დრამატულ სტუდიაში მისაღები გამოცდები ტარდებოდა…ასე გულის ხმას აყოლილი გაეშურა ბედის საძებნელად …

თეატრის, კინოს, მუსიკისა და ქორეოგრაფიის მუზეუმში საინტე­რესო და ბევრისთვის უცნობ ფოტოებს აღმოაჩენთ. თუ მუზეუმის დირექტორი გიორგი კალანდია, დაითანხმე ცნობილი ადამიანების ცხოვრებიდან უცნობ დეტალებს­აც გაეცნობი. ხელნაწერთა განყ­ოფილებაში უტყუარი ფაქტები დე­ვს. პირადი წერილები, მიმოწერები, დღიურები…

თუმცა, დირექტორის დათანხმება, მის განწყობაზეა და­მოკიდებული. მისი განწყობის შე­ცვლა კი, არც ისე ადვილია… ამჯე­რადაც ასე მოხდა, სერგო ზაქარი­აძის ფოტოები თავად მოგვაწოდა, მაგრამ ხელნაწერთა განყოფილებ­აში დაცული ზაქარიაძის ჩანაწერე­ბის გაცნობაზე უარი გვითხრა… მიუხედავად ამისა, ქვემოთ მოყვ­ანილი ისტორიები დიდი მსახიობის დღიურიდანაა, რომელთა გაცნობ­აც მანამდე მოვასწარით, ვიდრე დირექტორი კარგ ხასიათზე იყო…

თამუნა მაისურაძე

– ხე­ლნაწერთა ფონდის ხელმძღვანე­ლი:„მსახიობს ყველაფერი დეტა­ლურად აქვს აღწერილი და როცა კითხულობ, ხვდები, იმისთვის დაიწერა, რომ როდესმე ვინმეს წაეკითხა…

გაცვეთილი შარვალი

დასტებად შეკრულ ფურცლე­ბში სერგო ზაქარიაძის პირადი დღიურიც ინახება, რომელიც ორ საქაღალდეს მოიცავს. მისი წერა 22 წლის ასაკში დაუწყია. „ …ელ­ემენტარულად, იმის საშუალება არა მაქვს, რომ ხელფასიდან – ხე­ლფასამდე ოჯახი გამოვკვებო“. ამიტომაც სრულიად ახალგაზრდა გამოდიოდა სცენაზე, კითხულობ­და ლექსებს და ასე იღებდა გასამრ­ჯელოს…

ერთ-ერთ გვერდზე ანა კალანდაძეზე წერს –

„მომიყვანეს ახალგაზრდა პოეტი ქალბატონი, ვისი ლექსებიც უნდა წამეკითხა“… მას შემდეგ სხვა პოეტების ლექს­ებთან ერთად ხშირად კითხულ­ობდა კალანდაძის ლექსებსაც და ასე, დეკლამაციით ირჩენდა თავს. ერთხელაც, ფილარმონიაში უნდა გამოსულიყო და აღმოჩნდა, რომ შარვალი იმდენად გასცვეთოდა, ხალხის წინაშე ვერ წარსდგებოდა. ბევრი ფიქრის შემდეგ, რუსთავ­ელის თეატრის მეგარდერობეს მი­აკითხა და მსახიობებისთვის განკ­უთვნილი, ერთ-ერთი პერსონაჟის კოსტიუმი გამოართვა – „ამის შე­ მდეგ გადავწყვიტე, ფეხსაცმელიც მომერგო, რადგან ჩემსას ძირი მთ­ლიანად გასცვეთოდა.“

„დღე პირველი, დღე უკანასკნელი“

რეზო ჩხეიძე – რეჟისორი: „ფოსტალიონის“ როლს, რომ ამ­ზადებდა, სერგომ 16 კგ დაიკლო, ამბობდა- ნამდვილი ფოსტალიონი შეუძლებელია ჩასუქებული იყოს, იმდენი აქვს ფეხით სასიარულოო! ერთხელ მე და სერგო, რომელსაც ფოსტის მსახურის ტანსაცმელი ეცვა და მხარზე გაზეთებით სავსე ჩანთა ეკიდა, კავშირგაბმულობის მინისტრთან შევედით. მინისტრი მე მელაპარაკებოდა, თან სერგოს გადახედავდა ხოლმე, ბოლოს ჰკ­ითხა: „თქვენ, რომელი საფოსტო განყოფილებიდან ხართო“?

„ჯარისკაცის მამა“

„დეპუტატად ამირჩიეს. პირვ­ელი შეხვედრა მქონდა ამომრჩ­ეველთან. ამომრჩეველთა შორის უმეტესობა – მეზღვაურები იყვნენ. საინტერესო ის იყო, რომ როცა სი­ტყვით გამოდიოდნენ, ეშლებოდათ და გიორგი მახარაშვილს მიწოდე­ბდნენ, რის გამოც კრების თავმ­ჯდომარე იძულებული იყო, მათთ­ვის ხშირად შეეხსენებინა – ეს ხომ სერგო ზაქარიაძეა?!.“ მოსკოვში მესამე საერთაშო­რისო კინოფესტივალზე, სერგო ზაქარიაძემ „ჯარისკაცის მამაში“ მამაკაცის როლის შესრულებ­ისთვის პრემია მიიღო. „ჯარისკ­აცის მამამ“ მთელს მსოფლიოში გაითქვა სახელი. სხვადასხვა ქვეყნის ადამიანები გიორგი მა­ხარაშვილს თავიანთი ქვეყნის შვილად აღიქვამდნენ. ამასთან დაკავშირებით სერგო ზაქარიაძ­ის მოგონებებში წერია: 

„სადაც კი აჩვენებდნენ ჩვენს ფილმს, უნგრეთი იქნებოდა ეს, საბერძ­ნეთი, იაპონია, თუ რომელიმე სხვა ქვეყანა, მაყურებელიცა და სპეციალისტებიც გიორგი მახა­რაშვილში ისეთ თვისებებს პოულობდნენ, რომელიც მხოლოდ მათი ხალხისთვის არის დამა­ხასიათებელი. ირწმუნებოდნენ, ჩვენცა გვყავს ასეთი შესანიშნ­ავი მოხუცებიო… გიორგი მახა­რაშვილის ხასიათის საფუძველი, უბრალო ქართველი გლეხის სუ­ლიერი სამყაროა, რომელსაც მე მთელი ჩემი ცხოვრების მანძილ­ზე ვაკვირდებოდი და ვსწავლობ­დი…ამისთვის, სულ ცოტა 20 წე­ლიწადი მაინც იყო საჭირო.“

რეზო ჩხეიძე-რეჟისორი

„მაყურებელი ყოველთვის გრ­ძნობდა მსახიობის დიდ შინაგან წვას, განცდას. ბევრჯერ გამკვი­რვებია: საიდან მოდის-მეთქი ამ­დენი ენერგია, ამდენი სიცოცხლის ძალა… ვაითუ, ვეღარ გაუძლოს გულმა, ნერვებმა…აკი ასეც მო­ხდა… სერგო ზაქარიაძის სიცოცხ­ლე სცენასა და ეკრანზე დაიფერ­ფლა”…

(გაზეტი “პრაიმტაიმი” N21-ის არქივიდან 2009 წ.)