ადამიანი, რო­მელიც „რუსთავი 2“-ზე განახლ­ებულ „ვის უნდა ოცი ათასს“ წაიყ­ვანს, ტელესივრ­ცეში შემთხვევ­ით, ბიზნესიდან მოვიდა. მიუხედ­ავად იმისა, რომ მამუკა გამყრე­ლიძე უკვე დამტკიცებულია შოუს წამყვანად და პი­რველი გადაცე­მაც ჩაწერილია, ის ბიზნესიდან არ წასულა, პირი­ქით ქალაქში სა­დაც ბიზნესი აა­წყო, შეინარჩუნა კიდეც. ახლა მის ავლადიდებას პა­რტნიორები განა­გებენ, მამუკა კი როგორც გვით­ხრა, სანამ მოხუ­ცი იაპონელივით ეიფელის კოშკს ფოტოების გადაღებას არ და­უწყებს, საქართ­ველოში იქნება, მით უმეტეს, რომ მას ძალიან მოსწ­ონს რევოლუციის შემდეგ განახლ­ებული თბილისი ამბობს, რომ იმ თბილ­ისს ემსგ­ავსება, სა­დაც ის გაიზ­არდა. ახლად გამომცხვარი შო­უმენი ხელფასზე, რომელიც შოუდ­ან უნდა აიღოს, უარს ამბობს და განახლებული ოცი ათასის სა­ქველმოქმედო აქ­ციაში ერთვება. 

რას აკეთებდით იქამდე, სანამ „ვის უნდა ოცი ათასის“ წამყ­ვანი გახდებოდით?

-ჩემი სამუშაო მოღვაწეობა ზოოლოგიის ინსტიტუტში და­იწყო, მეცნიერ-მუშაკი გახლ­დით. ურთიერთობა მხოლოდ ერთუჯრედიანებთან მიწევდა. მერე დაიწყო „პერესტროიკა“, რამაც იმის საშუალება მოიტ­ანა, რომ ბიზნეს საქმიანობა დამეწყო. 93 წლის დასაწყისში კი მოსკოვში გადავედი, ცოტა დავაგვიანე, მაგრამ საქმეები მაინც წარმატებული გამოდგა?

-რას აკეთებდით მოსკოვ­ში?ძნელია ფულის შოვნა?

-ძალიან, ძალიან ძნელია, მა­გრამ მე არასოდეს მიცდია ვა­რსკვლავებს შევჭიდებოდი.

-თუმცა, არც ისე გიჭირთ?

-არა, არ მიჭირს და უფრო მეტიც, ძალიან კარგად ვგრძ­ნობ თავს. ჩემი ცხოვრების კრ­ედო იყო შვილების აღზრდა და მათთვის განათლების მიცემა. ვამაყობ იმით, რომ ჩემი შვილ­იშვილები რუსეთში აღვზარდე ქართველებად, ამას ჩემს ცხოვ­რებაში ყველაზე დიდ გამარჯ­ვებად ვთვლი.

-დღეს რას საქმიანობთ, ის­ ევ სამშენებლო ბიზნესით ხა­რთ დაკავებული?

-დიახ, ბიზნესი რუსეთში შე­ვინარჩუნე, მაგრამ მას ჩემი პა­რტნიორები მეთაურობენ, მე კი ვცდილობ კვარტალში ერთხელ ჩავიდე და ვნახო რა სიტუაც­იაა, რადგან კონტროლი ყოვე­ლთვის საჭიროა.

-„ვის უნდა ოცი ათასის“ წა­მყვანი როგორ გახდით?

-ეს სუფთა გაუგებრობა იყო. ჩემმა მეგობარმა მთხოვა შემხ­ვდიო, როცა მივედი კაბინეტში ისხდნენ ტიპები და მიყურებდ­ნენ, მათ შორის იყო გიორგი ხაბურზანია, ჯერ ვერ მივხვდი რაში იყო საქმე და რატომ მი­ ყურებდა ამდენი ხალხი. მერე უცებ მითხრეს არ გინდა შოუს წამყვანი გახდეო, კარგად იყავით-მეთქი. შემდეგ დამიწყეს ახსნა რა უნდა გამეკეთებინა, მაგრამ სულ ვამბობდი რა სისულელეა, არც გამაგონოთ-მეთქი. ამ შეხვედრაზე იყო ჩემი ქალი­შვილი, რომელიც „რუსთავი 2“-ის თანამშრომელი გახლავთ, მან მითხრა საოცარი ფრაზა, ბიჭო არ გინდა გაერთოო, ამან ჩემზე ძალიან იმოქმედა და ამ­ ის შემდეგ გადავწყვიტე დავთ­ანხმებულიყავი „ვის უნდა ოცი ათასის“ წამყვანობაზე. რადგან გართობა და სხვების კეთილად დაცინვა ძალიან მიყვარს.  

-დუტას სკამს როგორ მო­ერგე ?

-დუტას სკამს მშვენივრად მოვერგე. დუტა გამაცნეს, ძა­ლიან სასიამოვნო შთაბეჭდილე­ბა დატოვა ჩემზე, მაგრამ გული ერთ რამეზე მწყდება, დუტას შეეძლო განახლებული „ვის უნ­ და ოცი ათასის“ ახალ სეზონზე პირველი სტუმარი ყოფილიყო, სამწუხაროდ ასე არ გამოვიდა.

-როგორ ფიქრობ, დუტას შემდეგ როგორ მიგიღებს ქა­რთველი მაყურებელი?

-წარმოდგენა არ მაქვს. აბ­ სოლუტური დილეტანტი ვარ ამ საქმეში, შოუში ისეთი ვიქნები, როგორიც რეალურად ვარ. მი­ნდა საზოგადოებას თბილად და კარგად დავამახსოვრო თავი.

-მამუკა ამბობ, რომ შოუს წამყვანობას გართობის სუ­რვილის გამო დათანხმდი, რო­გორ უნდა გაერთო შოუში? გართობაა ის, რომ ახალ ად­ამიანებს გაიცნობ, მათ ინტე­ლექტსა და ლოგიკას სწავლობ.

-ამ გართობაში რამდენს გიხდიან ?

-სიმართლე გითხრათ არ ვი­ცი და არც დავინტერესებულ­ ვარ. ხელმძღვანელობას შევთ­ავაზე, რომ ჩემი ხელფასით საქველმოქმედო აქციაში მი­მეღო მონაწილეობა. იცით რა, ჩემთვის ხელფასი სულაც არ არის მნიშვნელოვანი, ჩემთვის მნიშვნელოვანია კეთილი საქმ­ის კეთება.

-სულ ცოტა ხანში პოპულა­რული გახდებით….

-უი, ეს სულაც არ მხიბლა­ვს. ერთხელ მქონდა შემთხვევა, როცა მარიკუნა სალუქვაძემ მთხოვა თავის შოუში მიმეღო მონაწილეობა, მეც დავთანხმდი, და მესამე ბლოკის სტუმარი ვიყავი, თან ვიცოდი, რომ გადა­ცემა გვიან გავიდოდა და მეგო­ნა რომ არავინ ნახავდა, თუმცა აღმოჩნდა, რომ ქვეყანამ ნახა. ყველაზე საინტერესო მეორე დღე იყო, როცა ლიფტში ორი გოგონა შემხვდა და მკითხეს, თქვენ ხომ „ტაბუში“ იყავით გუშინ? აუ, ჩემი- მეთქი, ვიფი­ქრე… მე მეგონა ჩემთვის გა­ვერთე და ვიღლაბუცე და უკვე მცნობდნენ კიდეც.

-მამუკა, ასე გართობის მო­ყვარული სად ერთობით?

-ის პერიოდი როცა კლუბებ­ შიდავდიოდი, უკვე გავიარე, თან მე მოსკოვის კლუბების სტ­უმარი ვიყავი, მით უმეტეს მო­სკოვი თავისუფლების ქალაქია, სადაც ცხოვრება დუღს და რა­მდენიმე წელი მეც ამ დუღილში ვიყავი ჩართული, მაგრამ უკვე გადამიარა, პატარა ბავშვი ხომ არა ვარ – 51 წლის კაცი. ახლა ჩემი გართობა მოგზაურობაა, რაც ძალიან მიყვარს. ერთხელ ფლორენციაში ვიყავი, ქალაქგ­არეთ გავედი მეგობრებთან ერ­თად და ჩემს თვალწინ ფლორ­ენცია კი არა, ყვარლის რაიონი გადაიშალა… ამის დანახვაზე დამბურძგლა, რადგან ჩემთვის მოულოდნელი იყო, ცხრა მთას იქით საქართველოს დანახვა. ეტყობა ბუნებით მაინც პროვ­ინციელი ვარ და ძალიან მიყვ­არს ჩემი ქვეყანა. -ქალები?

-არატრადიციული ორიენტ­აციის ნამდვილად არა ვარ. ქა­ლები ძალიან მიყვარს და ყო­ველთვის ძალიან მიყვარდა. ყვ­ელაზე უფრო ქალის დაფასება და პატივისცემა მიყვარს, მი­უხედავად ამისა, „ბაბნიკი“ არ­ასოდეს ვყოფილვარ, 30 წელია ერთი მეუღლე მყავს და მასთან ვცხოვრობ.

-მომიყევით თქვენი და თქ­ვენი მეუღლის სიყვარულის ისტორია?

-არანაირი სიყვარულის ის­ტორია არ გვქონია. დედაჩემს ძალიან უნდოდა ცოლი მომეყვ­ანა, მე კი ყვალაფერზე თანახმა ვიყავი, ოღონდ თავი დაენებ­ებინათ. მაშინ ისეთი პერიოდი იყო, რომ ცოლის მოყვანას არ­ანაირი პასუხისმგებლობა არ ახლდა, რადგან მაინც ოჯახი გა­რჩენდა, თუ ისწავლიდი ძალიან კარგი, თუ არა, არც მაგით ფუ­ჭდებოდა რამე. ჰოდა მეც გადა­ვწყვიტე ოჯახისთვის გული არ მეტკინა და გამაცნეს ჩემი ცო­ლი, რომელიც ძალიან კარგი და სასიამოვნო გოგონა აღმოჩნდა. რომ გითხრა დიდად გიჟდებ­ოდა ჩემზე-მეთქი მოგატყუებ, თუმცა არც მე ვიკლავდი თავს. უბრალოდ, ერთმანეთს რაღაც საერთო დავუჭირეთ და სპონ­ტანურად ხუმრობა-გართობაში დავქორწინდით. მინდა გითხ­რათ, რომ ღმ­ერთის ძალიან მადლიერი ვარ, რადგან ჩემი ცოლი მარგუნა ცხოვრების თანამგზავრად.

-თქვენი შვილი რას საქმიანო­ბს „რუსთ­ავი 2“-ზე?

– სიმა­რთლე გითხრათ არ ვიცი რაღაც სერიალები რომ ეხება ეგ ვიცი. იცით რა, ჩემი შვილების დამსახურებაა, მე რომ თბილ­ისში გადმოვ­ედი, თან მიხა­რია, რომ ჩემი ქვეყანა შეიც­ვალა. სწორ­ად გამიგეთ, სრულიად აპ­ოლიტიკური ადამიანი ვარ, მაგრამ ძალი­ან კმაყოფილი იმით, რაც ამ ხელისუფლებამ გააკეთა. მიხა­რია ის, რომ ჩემს ქვეყანაში თავი­სუფლად დავდივ­არ, თავისუფლად შემიძლია მანქანის გაჩერება. ეს ყოფი­თი კომფორტია, რაც ჩემთვის სასიამოვ­ნოა. რაღაცნაირად თბილისი იმ თბილისს ემსგავსება, რაც წლ­ების წინ იყო, იმდენად მინდა და მსიამოვნებს აქ ყოფნა, თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ. ახლა სამი კვირით ვიყავი მო­სკოვში საქმეებზე ჩასუ­ლი და სახლიდან არ გა­ვსულვარ, თან შოკოლადს ვჭამდი კილოგრამობით, რადგან თბილისის ნოსტალ­გია და იქ ყოფნის დეპრესია მქონდა.

-თქვით რომ აპოლოტ­იკური ხართ, პოლიტიკოსი მეგობრები გყავთ?

-მოდი ასე ვთქვათ, ახლო მეგობრები პოლიტიკოსებში არა მყავს, თუმცა კარგი ნაცნ­ობები კი.

-მომავლისთვის რა გეგმ­ები გაქვთ?

-მთელი ჩემი ცხოვრება მი­ ვისწრაფოდი იმისკენ, რომ პე­ნსიაზე გავსულიყავი.

-ხუმრობთ ხომ?

-არა, მართლა არ ვხუმრობ. ძალიან მინდა მოხუცი იაპო­ნელივით პარიზში ვიარო და ეიფელის კოშკთან ფოტოაპ­არატი ვაჩხაკუნო.

(გაზეთი “პრაიმტაიმი” N26-ის არქივიდან 2009 წ.)