ქეთი ხატიაშვილი
„გირჩელების“ მთავარი ლოზუნგი თავისუფლებაა. შემთხვევითი არ არის, რომ მათ მხარს ახალი თაობა უჭერს. ჩემი შვილი მიხსნის, რომ მას მოსწონს „გირჩი“ იმის გამო, რომ ისინი გამოხატვის თავისუფლებას ქადაგებენ და მარიხუანა აქ არაფერ შუაშია, რომ ახალგაზრდების მისწრაფება მოწევა, დაბოლება ან რაიმე მსგავსი კი არ არის, არამედ იმის აღიარება და უფლება, რომ იყო ის, ვინც ხარ და საკუთარი თავი მართო. გამოხატო საკუთარი შეხედულებები ყველა მისაწვდომი საშუალებით.
კიდევ ერთხელ თავისუფლებაზე, საბჭოთა მენტალიტეტსა და იმაზე, რა მოხდება, თუკი ზურაბ ჯაფარიძე გახდება პრეზიდენტი.
„პრაიმტაიმს“ „გირჩების“ პრეზიდენტობის კანდიდატი ზურაბ ჯაფარიძე ესაუბრა:
– როგორ ფიქრობთ, რატომ გახდა „გირჩი“ ახალგაზრდობის არჩევანი? ერთი შეხედვით, თქვენ ისეთს არაფერს ითხოვთ, რაც სხვა პარტიებს არ აქვთ...
– მემგონი, ყურადღება მივიქციეთ იმით, რომ ნაკლებად ყალბები ვართ და რასაც ვამბობთ, ჩანს, რომ ნამდვილად გვჯერა ამის. ვცდილობთ, სიმართლე ვილაპარაკოთ. ხანდახან ისეთი მწარე სიმართლეც, რომელიც შეიძლება მტკივნეული იყოს. მემგონი, გვეტყობა, რომ ხმებზე არ ვნადირობთ და არ ვფარისევლობთ რაღაცა პოლიტიკური მიზნებისთვის. მიუხედავად იმისა, რომ რაღაცა შეცდომები ჩვენც დაგვიშვია, ახალგაზრდებს აქვთ უნარი, ყალბი ნამდვილისგან გაარჩიონ.
მიუხედავად იმისა, გვეთანხმებიან თუ არ გვეთანხმებიან გარკვეულ ხედვებზე, გულწრფელობა არის ის, რასაც აფასებენ. ყოფილა შემთხვევები, როდესაც ადამიანები გვეუბნებიან ხოლმე, არ გეთანხმებით რაღაცებში, რაღაც თვალსაზრისით გიჟები გვგონიხართ, მაგრამ ვხედავთ, რომ გულწრფელად ამბობთ ამას და გულწრფელად აკეთებთ ამას. ეს არის ის, რითიც გამოვირჩევით. გასაგებია, რომ ჩვენი მოქმედების მეთოდებიც ცოტა განსხვავებულია და უფრო კრეატიულები ვართ და არ ვიყენებთ სხვა პარტიების მსგავსად რაღაც ტრადიციულ გზებს პოლიტიკური ბრძოლისთვის.
მემგონი, მთავარი მაინც გულწრფელობაა და არა ეპატაჟურობა.
– უფროსი თაობისთვის თქვენ ხართ შოკი, პარტია, რომელიც მათ მუდმივად ძაბავს. ბევრჯერ მსმენია დედებისგან: რას აკეთებს ეს ჯაფარიძე, ისედაც ცოტანი ვართ. 90-იანი წლების ომმა უკვე შეიწირა ერთი თაობა, ახლა მარიხუანა შეიწირავს სხვა ახალ თაობას და რაღა დარჩება ჩვენგან?
– კი, მესმის, მაგრამ მაშინ, 90-იან წლებში, სხვა პრობლემები და რეალობა იყო.
თუ რამეს აჩვენებს უცხო, წარმატებული ქვეყნების გამოცდილება, აჩვენებს სწორედ იმას, რომ ლეგალიზაცია და ნარკოპოლიტიკა არის ერთადერთი სწორი გზა, თუ გვინდა, რომ ეს პრობლემები მოვაგვაროთ.
არსად დედამიწაზე პოლიციის გზით ნარკოტიკების მოხმარებასთან ბრძოლას შედეგი არ მოუტანია. ასე რომ, ვფიქრობ, დროთა განმავლობაში შედარებით ასაკოვანი ადამიანებიც გაიაზრებენ იმას, რომ სინამდვილეში ეს სწორი გზაა.
– თქვენი ერთ-ერთი მთავარი ამოცანა საბჭოთა მენტალობასთან ბრძოლაა, როგორც ეს განაცხადეთ. რა ნარჩენებს ხედავთ ამ მენტალობისა?
– მაგალითად, იგივე მარიხუანის მოხმარება. საბჭოთა კავშირისთვის დამახასიათებელი იყო ბევრი ცუდი რაღაც, ერთ-ერთი იყო ის, რომ ადამიანები პირად ცხოვრებაში ცხოვრობდნენ ერთი მორალით და საზოგადოებრივი ცხოვრება იყო რაღაცა სხვა მორალი.
მარიხუანის შემთხვევაში ეს ძალიან ნათლად ჩანს. მაგალითად, მე ვერ წარმომიდგენია ვერცერთი დედა, რომელიც თუ დაინახავს საკუთარ შვილს, რომ ის მოიხმარს მარიხუანას, დარეკავს პოლიციაში. ასეთი მორალი გვაქვს ჩვენ: საკუთარ შვილზე არ რეკავს და არც უნდა დარეკოს, მაგრამ სხვისი შვილის დაკავებას ითხოვს. საკუთარ შვილზე არ დარეკავს, მაგრამ საჯაროდ იტყვის, რომ მარიხუანის მოხმარებისთვის უნდა იჭერდნენ, ან აჯარიმებდნენ. საკუთარი შვილი რომ ეწეოდეს, ხომ არ დაურეკავს და დააჯარიმებინებს საკუთარ შვილს პოლიციას? ეცდება, დაელაპარაკოს და გააგებინოს, რომ მარიხუანა შენთვის შეიძლება იყოს საზიანო და ამიტომ, შვილო, ნუ მოწევ და აუხსნის. მაგრამ საჯაროდ, როცა სხვების შვილებზე არის ლაპარაკი, – ჰგონიათ, რომ სხვების შვილებზეა ლაპარაკი, სინამდვილეში ეს მათ შვილებსაც ეხება, – დიდი ნაწილი ითხოვს, რომ პოლიციამ ეს ხალხი უნდა დააჯარიმოს. ეს არის ორმაგი მორალი, რომელიც საბჭოთა კავშირისთვის იყო დამახასიათებელი. ასეთი სახელმწიფო იყო, ასეთი ბოროტება იყო ის, რომ ადამიანებს აიძულებდა, ორმაგი მორალი ჰქონოდა, ეს ჯერ კიდევ სისხლში გვაქვს გამჯდარი. ჩვენ ეს არ გვინდა, ჩვენ გვინდა, რომ სწორი მორალით ვცხოვრობდეთ და სწორი მორალი არის ის, რომ პოლიციის საქმე ეს საერთოდ არ არის, მიუხედავად იმისა, რას აკეთებს ადამიანი, თუკი ის სხვას ზიანს არ აყენებს.
– მაგრამ დასავლეთშიც ბევრია მარიხუანის მოხმარების წინააღმდეგი, რა კავშირი აქვს ამას საბჭოთა კავშირთან?
– მარიხუანა, უბრალოდ, მაგალითად მოვიყვანე. ორმაგი მორალის ბევრი სხვა მაგალითიც შემიძლია მოვიყვანო, რაც საბჭოთა კავშირისთვის იყო დამახასიათებელი. საბჭოთა კავშირის განათლების სისტემამ ადამიანებს თავში ჩაუჭედა, რომ ისინი არ არიან პასუხისმგებლები საკუთარ ქვეყანაზე, რომ ჩვენ ვართ ერთი კოლექტიური ცხოველი და არ ვართ ინდივიდები, რომლებიც ვართ განსხვავებული ერთმანეთისგან, რომლებსაც გვაქვს აზროვნების უნარი, შეგვიძლია, საკუთარ ქმედებებზე ავიღოთ პასუხისმგებლობა და მსგავსი რაღაცები. ამიტომაც, საქართველოში ადამიანების დიდ ნაწილს დღეს ჯერ კიდევ ჰგონია, რომ მათ არ სჭირდებათ პასუხისმგებლობის აღება სხვადასხვა რაღაცებზე და ამაზე სახელმწიფო იზრუნებს. ისინი სახელმწიფოსა და მთავრობას შეჰყურებენ, როგორც მარჩენალს, პატრონს, ძიძას – რაც გინდათ, ის დაარქვით. ჰგონიათ, რომ იმან რაღაცები იქიდან უნდა გადმოუგდოს. ამაზე დიდი საშინელება არაფერია. ჩვენ გვინდა, რომ ეს დამოკიდებულება შევცვალოთ. მთავრობას უნდა ჰქონდეს რაც შეიძლება ცოტა უფლებამოსილება და ჩვენ უნდა ავიღოთ, რაც შეიძლება ბევრი პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე. ჩვენ თავისუფალი ადამიანები უნდა ვიყოთ. მთავრობას უნდა მივცეთ ცოტა ფული, რომ ცოტა ფული გაფლანგოს და ცოტა ფული შეჭამოს.
– რატომ მხოლოდ მარიხუანა? რატომ არ აყენებთ პროსტიტუციის ლეგალიზაციის საკითხს, არ ითხოვთ იარაღის თავისუფლად ტარების უფლებას...
– ეგ ყველა თემა გვაქვს. პროსტიტუციის ლეგალიზაციაც არის ჩვენთვის თემა და ჩვენ ვითხოვთ, რომ ადამიანებს ამის გამო არ სჯიდნენ. არც იმ ადამიანებს, რომლებიც თვითონ არიან ე.წ. სექსმუშაკები – თვითონ ყიდიან სექსმომსახურებას და არც იმ ადამიანებს, რომლებიც აქირავებენ ფართებს სექსმომსახურებისთვის.
სასაცილოა, სექსით ადამიანები კავდებიან „რადისონშიც“ მაგალითად, ან „მარიოტშიც“, და ხომ არავის იჭერენ „მარიოტში“ ან „რადისონში“? მაშინ როცა იჭერენ დიღმის ტრასაზე პატარა სასტუმროში. იქ თუ დაკავდებიან ვიღაცები სექსით, სასტუმროს მფლობელს ეუბნებიან, შენ ბუნაგი გადაეცი სექსისთვისო. სასაცილო რეალობა.
ჩვენ მოგვიწია ფუნდამენტური რაღაცების ახსნა ადამიანებისთვის და დავიწყეთ მარიხუანით. ადამიანის სხეული არის მისი საკუთრება და შენ თუ საკუთარი მოქმედებებით არავის ზიანს არ აყენებ და შეიძლება საკუთარ სხეულს აზიანებდე, მნიშვნელობა არა აქვს, როგორ – მარიხუანით, ალკოჰოლით, ან თუნდაც იმით, რომ არ ვარჯიშობ, ან ბევრ ცხიმიანს ჭამ, მარილიანს ჭამ ან ბევრ ტკბილეულს ჭამ, ამით შენ საკუთარ სხეულს შეიძლება აზიანებდე, მაგრამ ეს არის შენი უფლება.
ამის ალტერნატივა არის კომუნისტური და ფაშისტური წარმოდგენები საზოგადოებაზე, სადაც შენი სხეული შენ კი არ გეკუთვნის, არამედ ეკუთვნის საზოგადოებას, სახელმწიფოს და შენ მას უნდა გაუფრთხილდე. ცნობილი ნაცისტური ლოზუნგები იყო ნაცისტურ გერმანიაში, რომ შენი სხეული შენ არ გეკუთვნის, ის ეკუთვნის სახელმწიფოს, ის ეკუთვნის ფიურერს და შენ უნდა დაუკვირდე, რას ჭამ – საკვებს უკონტროლებდნენ. ჩვენ გვინდა ამ კოლექტივისტური საზოგადოებიდან გადავიდეთ ინდივიდუალურ საზოგადოებაზე, რომელიც თავისუფალი ადამიანებისგან შედგება.
ბუნებრივად ასე გამოჩნდა, რომ ამ ხაზმა გაიარა მარიხუანაზე, კანაფზე და მაგის მაგალითზე გვიწევს რაღაცების ახსნა. თორემ ეს არ არის ბრძოლა კანაფის ლეგალიზაციისთვის მარტო, ეს არის ბრძოლა ადამიანის თავისუფლებისთვის.
– იარაღის ტარებას რაც შეეხება...
– ვფიქრობთ, იარაღის ტარება უნდა იყოს ლეგალური, თუმცა არა ყველასთვის. უნდა არსებობდეს სწორი ფილტრი. იარაღის ტარება დღესაც არის საქართველოში ლეგალური კონკრეტული ადამიანებისთვის. რამდენიმე ათეული ათასობით ადამიანი დადის იარაღით, მათ შორის პოლიციელებიც. და იმათ უყენიათ კონკრეტული ფილტრი. ყველა პოლიციელებს ხომ არ ვაძლევთ იარაღს...
– აქ საუბარია ასაკობრივ ზღვარზე, 18 ასაკიდან? ყველას?
– ასაკობრივ ზღვარს როგორ დავაწესებთ, ცალკე საკითხია, მაგრამ ნებისმიერ კეთილსინდისიერ მოქალაქეს უფლება აქვს, ჩემი აზრით, საკუთარი თავის დაცვის საშუალება ჰქონდეს, თუ მას სჭირდება თავის დაცვა. იმიტომ რომ პოლიცია ვერ ასრულებს მყისიერი საფრთხის თავიდან აცილების ფუნქციას. პოლიცია ზოგად კრიმინალურ ფონზე მუშაობს. თქვენ თუ მიდიხართ ქუჩაში და ვიღაცა გადმოგიხტათ დანით, უნდა გქონდეთ უფლება, რომ საკუთარი თავი დაიცვათ. და თუ ვიღაცამ დანით ყელი გამოგჭრათ, არანაირი აზრი არა აქვს მერე იმაზე ლაპარაკს, რომ თქვენ არ გქონდათ იარაღის ტარების უფლება.
ვერავინ ვერ ამიხსნის, სმიტების ოჯახის მამას რომ ჰქონოდა იარაღი, საკუთარი თავი დაეცვა, ცოლი და 4 წლის შვილი დაეცვა, ეს რატომ არ იყო მისი უფლება. ვერავინ ამიხსნის, როგორ შეიძლება ამის საწინააღმდეგო რამე ამტკიცო. თუმცა, კიდევ ვიმეორებ, ეს არ ნიშნავს, რომ დახლები უნდა დადგა ქუჩებში და იარაღი გაყიდო. მარიხუანაზეც ფიქრობენ, რომ ქუჩაში უნდა დაარიგო. უბრალოდ, კეთილსინდისიერ ადამიანებს, რომლებიც უნდა შეამოწმო – იარაღის ფლობა უნდა იცოდეს, ტრენინგი შეიძლება ჰქონდეს გავლილი, ფსიქიკურად შემოწმებული უნდა იყოს, უნდა შემოწმდეს, ნასამართლევი არის თუ არა, მათ შორის მძიმე დანაშაულზე – კონკრეტულ ფილტრს თუ დააყენებ, ნებისმიერ კეთილსინდისიერ მოქალაქეს უნდა ჰქონდეს თავის დაცვის უფლება.
– პრეზიდენტად არჩევის შემთხვევაში რა იქნება ის პირველი ნაბიჯი, რომელსაც თავისუფლების მიმართულებით გადადგამთ?
– დიდი ალბათობით, ვეტოს დავდებ რომელიმე კანონს, რომელიც თავისუფლების შემზღუდავი იქნება. სავარაუდოდ, დამხვდება დასტა კანონებისა, რომელსაც ხელმოსაწერად აგზავნის პარლამენტი. რა კანონი იქნება, ამის თქმა გამიჭირდება. „გირჩის“ ნებისმიერი ნაბიჯი არის თავისუფლების გაფართოებისკენ.
– არა მხოლოდ ნაციონალებთან, სააკაშვილი გაბრალებთ, ივანიშვილის მოსყიდულები არიანო, დაპირისპირება „ევროპულ საქართველოსთანაც“ გქონდათ, ისინი არ ამბობენ, რომ თქვენ ივანიშვილმა მოგისყიდათ, თუმცა, სოციალურ ქსელებში თქვეს: „გირჩები“ ძალიან ღელავენ, კახა ბენდუქიძის შვილი მხარს რომ ჩვენ გვიჭერს და გვაფინანსებს და არა „გირჩებსო“.
– ვინც ახლა „ევროპულ საქართველოშია“, ნაწილი ზუსტად ისე საუბრობდა, რომ ჩვენ ვართ ბიძინასგან ნაყიდები და ბიძინამ ფული გადაგვიხადა. იგივე ბოდვა მოდიოდა მათგანაც, ოღონდ ახლა თვითონ, რადგან ცალკე არიან, იგივე ბოდვას აღარ იმეორებენ, თორემ ზუსტად იგივე ხალხი, რომელიც ახლა „ევროპულ საქართველოშია“ – სახელები და გვარები შემიძლია ჩამოვთვალო – იგივე ბოდვას იმეორებდა, სანამ ერთად იყვნენ. საერთოდ, მათი მოგონილია ეგეთი ბოდვები და ტალახის სროლები...
რაც შეეხება ბენდუქიძის შვილს, მე ვიცნობ მას, თან დიდი ხანია, მქონია მასთან შეხვედრა და ვიცი, რომ ის არის „ევროპული საქართველოს“ მხარდამჭერი და ეს ასე იყო თავიდანვე და არანაირი პრეტენზია „გირჩის“ მხრიდან არ ყოფილა, ან რა პრეტენზია უნდა ყოფილიყო?
ვიცი, „გირჩის“ ერთ-ერთ წევრს ჰქონდა რაღაცა პოსტი, ვიცი, მაჩვენეს...
„გირჩს“ ჰყავს მხარდამჭერები, რომლებიც პატივს სცემენ კახა ბენდუქიძეს. ესმოდათ მათ შორის რა უნდოდა ამ ადამიანს და მათ შორის ხედავენ ბევრ თანხვედრას „გირჩის“ ხედვებსა და კახა ბენდუქიძის ხედვებს შორის. და შეიძლება ამ ადამიანების რაღაც ნაწილს გულწრფელად უნდოდა, ან სჯერა ახლაც, რომ კახა ბენდუქიძე ცოცხალი რომ ყოფილიყო, იქნებოდა „გირჩის“ მხარდამჭერი. შეიძლება არ მოსწონთ „ევროპული საქართველოს“ ბევრი სხვადასხვა დაპირება ან რაღაც ქმედებები, რომლებიც შეიძლება წინააღმდეგობაში მოდიოდეს კახა ბენდუქიძის ხედვებთან. ვფიქრობ, აქ რაიმე არაბუნებრივი და არანორმალური არაფერია. რატომ უნდა ატეხოს ამაზე ვიღაცამ წივილ-კივილი, გაუგებარია, მაგრამ არასოდეს „გირჩს“ ოფიციალურად ასეთი რამ არ უთქვამს. სოცქსელებში იყო დისკუსია, მაგრამ სერიოზული არ ყოფილა.
– რაც შეეხება „ნაციონალურ მოძრაობას“?
– ისინი ხომ გონზე არ არიან. არ ვიცი, საერთოდ, მაგ პარტიიდან რა დარჩა, მაგრამ რაც დარჩა, თუ მაგათ კიდევ პარტია ჰქვია, არის რაღაც ამორფული მოძრაობა, მოძრაობაც არ არის, ამორფული მასაა ადამიანების, რომლებიც ამ კონკრეტულ მომენტში პარაზიტირებენ „ნაციონალური მოძრაობის“ ნარჩენებზე. და იქ ახლა სინამდვილეში მთავარი კონკურსი არის პარტიის შიგნით იმაზე, ვინ დარჩება სააკაშვილთან ახლოს 2020 წლისთვის, რომ კიდევ ერთხელ, თუ რაღაცა რეიტინგი ექნება სააკაშვილს დარჩენილი 2020 წლისთვის, მიშას რეიტინგით კიდევ ერთხელ გაძვრნენ პარლამენტში. ეს არის სინამდვილეში ის, რაც ხდება პარტიის შიგნით. არანაირი აზრი, შინაარსი და დიადი იდეები ამ პარტიას არ გააჩნია და ეს მემგონი, ისედაც ჩანს. დადის მათი კანდიდატი და პედოფილებს გვადარებს ჩვენ და დადის და რაღაც 400-ლარიან პენსიას ჰპირდება ხალხს. აქამდე არიან დაცემულები... რა ვიცი, რა სერიოზული კომენტარი შეიძლება გავაკეთო. ძალიან, ძალიან დაბლა არიან, პლინტუსს ჩასცდნენ.